14.3.08

Fa bels años publiqué "Breu istoria d'una mosca" en o ya acotolau Siete d'Aragón. Fa poco rescaté iste relato y lo apañé un poquet. Aspero que tos faiga goi.

Breu istoria d'una mosca.

Se deziba Lorenza, y yera una mosca. Eba naixiu en o cristal d'un bentanico an que atra mosca (su mai) eba depositau con ilusión un puyal de cagaletas. Lorenza fue a primera (y unica) en naixer, porque os atros güeguez eban siu brutalmén rancaus de o bentano-matriquera por una villeda blanca chupida de limpiacristals, que manullaba con rasmia una umana en bata que no feba que dezir "iste zagal mío tiene o cuarto feito un femeral, qué fastio, qué fastio!". Lorenza yera nomás un cadillet de mosca, pero en toda la suya bida no podría olbidar ixas parolas.

Lorenza salió de a confortable cagaleta an que s'eba criau, esbolastrió una miqueta por aquella cambra, y fue a posar-se sobre un globo terraquio de plastico ta poder atalayar millor tot aquel espazio sin estar descubierta. Ella no podeba saber por qué, pero astí se sentiba l'ama y siñora de o mundo.

Dimpués, dentró en o cuarto un umano. Iste umano (dimpués sabió que se deziba Chorche y que teneba quinze años) s'acapizó sobre o suyo ordinador y lo enchegó. Lorenza, irremeyablemén atrayida por as letras, colors y mosicas que surtiban d'ixe aparatuzio, dixó a suya prebilechiada situazión en o polo norte de o globo y, perdendo altaria, se posó sobre o güembro de Chorche. Tan embazilada como lo mesache, Lorenza se fotió firmes oras cara ta la pantalla. Y asinas fue como a mosca Lorenza aprendió a leyer.

Cuan Lorenza se fartó de beyer cómo Chorche mataba marzianez, esbolastrió un poquet más y se posó sobre o brazo dreito de o mozet. Sorbió belunas de as lamineras gotetas de sudor que os poros de Chorche l'ofriban, chiró la cabeza ta un costau y ta l'atro y, beyendo que a finestra yera estriñida, no se lo pensó mica y dezidió salir a conoixer mundo.

Lorenza no quereba aleixar-se guaire de casa. Aquella plazeta yera un chiquet oasis de berde en meyo d'altizos edifizios grisos. Casualmén, beyó a la mai de Chorche (a la que eba conoixiu en bata limpiando o cristal-matriquera), menando lo can de a familia, que se deziba Tobi. Casualmén, a Tobi l'encorreba o culo, y astí, en meyo d'un poliu chardín, dixó lo suyo regalo. Lorenza se sintió atrayida por a mollonada que o can aquel eba dixau sobre a berda tasca. "Menuda lifarota, güe mincharé como una reina", pensó, y salió abentada. Aterrizó con eleganzia sobre a fuella d'un platanero que, a modo de trampolín, cubriba una parti de a fongada. Pero s'aperzibió de que no eba estau a unica en acudir ta o combite de Tobi. Porque chusto de cara ta ella descubrió a Lorenzón, un poliu exemplar de mosca masto que bomboloniaba de plazer, no por a birolla calenteta rezién serbida, sino por a presenzia d'ixa mosqueta lambreña que se lo miraba encantuchada. Y asinas, Lorenza conoixió l'amor y dezidió no tornar más ta casa.

Lorenza y Lorenzón bibión a más esbatullada istoria d'amor nunca bibida entre dos moscas. A pasión cremaba os insignificans cuerpez de os nuestros inseutos. Lorenza yera feliz de tot, nian matando marzianez con Chorche eba alcanzau un grau de felizidá tan alto...

Pero a ixo de as seis d'a tardi, cuan as zagueras luzes de o día moriban, Lorenzón mormostió que marchaba un momento a crompar tabaco. A Lorenza se le fizo raro, porque nunca l'eba bisto fumar. Lorenza asperó y asperó, pero Lorenzo no i tornó. Cuan se combenzió de que Lorenzón la eba albandonau, dezidió de tornar ta la casa que la eba bisto naixer. L'aire frío de a tardada (ella dedizió que ixa yera a causa) le fizo plorar una miqueta. Pero más abió de plorar cuan se trobó con que a finestra de o cuarto de Chorche yera zarrada. O frío se feba más intenso conforme cayeba a nuei. Arredol de as güeito, o presidén de l'Asoziazión de Comerzios de o Casco Biello dio a orden de que s'enchegasen as luzes de Nabidá con que os comerzians remeran a prosimidá de as crompas. Lorenza beyó cómo a carrera s'empliba de luminetas que parpagulaban. Con os güellos enrasaus, boló a posar-se sobre a zaguera "a" d'una Feliz Nabidá, y astí, a chelor de a maitinada la sorprendió remerando a Lorenzón, entre que o suyo cuerpet, inerme, cayeba enta la zera de a carrera, por an que a ixas oras no i pasaba dengún.

No hay comentarios:

Cuentachén